Današnji čas iz srpskog jezika i književnosti u Srednjoj školi i gimnaziji Arhimed posvećen je Stevan Sremcu, tvorcu velikih dela  srpske književnosti kao što su: Ivkova slava, Pop Ćira i pop Spira, Čiča Jordan, Zona Zamfirova…
Rođen je 23. novembra 1855. u Senti. Bio je prozni pisac, akademik i jedan od najistaknutijih predstavnika srpskog realizma. Pošto je rano ostao bez roditelja, ujak Jovan Đorđević, znameniti srpski istoričar i književnik I osnivač Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu I jedan od osnivača Narodnog pozorišta u Beogradu, dovodi ga 1868. godine u Beograd na dalje školovanje.

Godine 1874. Završava Prvu beogradsku gimnaziju.
Radio je kao profesor u gimnazijama u Nišu, Pirotu i Beogradu. Iako je književni rad započeo istorijskim pripovetkama, oslanjajući se na narodnu tradiciju, ubrzo se okrenuo savremenim temama svog doba. Osim prve knjige, celokupna Sremčeva proza nastala je oslanjanjem na konkretne životne podatke ili anegdote čiji su akteri bili stvarne ličnosti. Učenici Srednje škole i gimnazije Arhimed  prisećali su se pročitanih dela Stevana Sremaca, diskutovali o načinu na koji  je pisac u svojim delima slikao veselu, komičnu svakodnevicu običnih, bezazlenih i prostodušnih ljudi. Sa podjednakim uspehom slikao je naravi, jezik, mentalitet i ljude vojvođanske, niške i beogradske sredine svog vremena, dajući bogatu galeriju likova i tipova i stvorivši dela neprolazne vrednosti koja i danas uživaju veliku popularnost kod čitalačke publike.

Kao profesor u gimnazijama bio je omiljen među učenicima, sa kojima je imao blizak odnos. Bio je predusretljiv prema njima, a njegov smisao za šalu, dobrota i mnoge pozitivne osobine ostale su zapamćene kroz mnoge generacije njegovih učenika.
Kao pripovedač, Sremac se u velikoj meri oslanjao na raniju tradiciju srpske proze, naročito na dela Jakova Ignjatovića (1822–1889). Sa Ignjatovićem ga povezuju mnoge zajedničke osobine: konzervativnost i tradicionalizam, idealizacija prošlosti, humor, ljubav prema prostom svetu čiji život najradije prikazuje u svojim delima. Od stranih pisaca najviše je voleo Servantesa i Gogolja. Sa Gogoljem ga povezuju takođe mnoge zajedničke osobine, naročito u stilu i književnom postupku. Poznavao je i cenio engleski realistički roman XVIII i XIX veka: Fildinga, Svifta, Dikensa, Džordža Eliota.

Po poznavanju domaće i strane književnosti i načitanosti, Stevan Sremac spada u najobrazovanije srpske pisce druge polovine XIX veka.

O značaju neprolaznosti njegovih dela svedoči I veliki broj filmskih ostvarenja koja se i dan danas rado gledaju, kao što su Zona Zamfirova, Ivkova slava…

Umro je 25. avgusta 1906. u Sokobanji.